Jaren geleden was ik te gast bij een huwelijksvoltrekking op het gemeentehuis in ons kleine dorpje. Een bevriend Engels stel, woonachtig in de buurt, trouwde daar voor de Franse wet. De meeste gemeentehuizen hebben geen mooie trouwzaal, dus je komt in het kantoor van de burgemeester. In dit geval zo’n kantoor dat er nog uitzag zoals men het in de jaren zestig had ingericht, dus bijna weer opnieuw in de mode. Het computerscherm was afgedekt met de Franse vlag, de stapels dossiers waren voor de gelegenheid even keurig op een tafeltje in de hoek gelegd en her en der uit het gemeentehuis waren stoelen bij elkaar verzameld voor de aanwezige gasten. Die in groten getale waren komen opdraven, dus de meeste stonden op de gang of buiten voor het raam. De burgemeester had zijn beste pak aangetrokken en een sjerp met de Franse vlag erop om gedaan.
In prachtige Franse volzinnen las de burgemeester de standaard trouwakte voor. Een lange tekst vol met rechten en plichten die in Frankrijk aan de huwelijkse staat zijn verbonden. Onder andere een volledige alinea over hoe de toekomstige echtgenoten elkaar kinderen moeten gunnen en deze samen zo goed mogelijk groot moeten brengen in het gezin. De gasten die de Franse taal goed begrepen, hadden moeite hun lachen in te houden. Voor de burgemeester stonden de bruid en bruidegom, beide ver in de 60, met rondom hun kinderen én kleinkinderen. De familie uit Engeland, die geen woord Frans verstond, begreep de hilariteit niet, maar de overige gasten hebben zich verwonderd en vermaakt over de toch niet echt meer van toepassing zijnde tekst.
Bruidsparen vragen mij wel eens of ze officieel voor de Franse wet kunnen trouwen, want dat lijkt zo romantisch. En dan moet ik altijd aan deze huwelijksvoltrekking terugdenken. Nog los van het feit dat je een Frans paspoort nodig hebt of in Frankrijk moet wonen om hier voor de wet te trouwen, moet je je afvragen of je het echt wilt.
Als je een prachtig huwelijksweekend in Frankrijk organiseert, op een schitterende locatie, met je dierbare vrienden en familie om je heen, een weekend zoals het helemaal bij jullie past, dan wil je toch zeker ook dat hét moment, de ceremonie, persoonlijk is en op een plek waar je blij van wordt? En in jullie eigen taal, zodat jullie én de gasten volledig kunnen volgen wat er wordt gezegd.
Een cérémonie laïque
Kies daarom in Frankrijk voor een “cérémonie laïque”, een persoonlijke, niet-wettelijke huwelijksceremonie. Deze kan geleid worden door een zelfstandig trouwambtenaar (BABS) die je meeneemt uit eigen land, een meertalige BABS die in Frankrijk werkt (en bijna alle talen zijn vertegenwoordigd) of een gast die het leuk vindt (en goed is in spreken voor groepen). En dan zet je de officiële handtekening in eigen land, scheelt ook het legaliseren van het huwelijk in de basisadministratie.
Hulp nodig? Neem contact op, ik help jullie graag.
